مثنوی عشق

داستانی از صفای جان بگو                             درد را بگذار از درمان بگو

زندگی در حجم لذت تنگ نیست              زندگی فصل حریق جنگ نیست

بازتاب لحظه های ناب هست                      بارش آرامش مهتاب هست

جاریِ احساس در نرمای اب                         در میان خاک جای پای آب

مِی زدن از کاسه ی لبخند گُل                     خنده بر لب داشتن مانند گُل

از چه شعر یأس برلب داشتن                     ریشه در تاریکی شب داشتن

زندگی کردن میان داغها                                خار دیدن جای گل در باغها

درگذشت عمر تکراری شدن                            مثل ساعتهای دیواری شدن

وحشت از تاریکی و این گور ها ؟                       بستنِ در بر عبور نور ها ؟

گردشی در کوچه باغ راز کن                      زندگی زیباست ، چشمی باز کن

هر که عشقش در تماشا نقش بست            عینک بدبینی خود را شکست

(( علت عاشق ز علتها جداست                     عشق ، اسطرلاب اسرار خداست ))

من میان جسمها جان دیده ام                     درد را افکنده ، درمان دیده ام

دیده ام بر شاخه ی احساسها                        می تپد دل در شمیم یاسها

راستی می جوشد از افسانه نیز                  می دمد مهتاب ، در ویرانه نیز

زندگی موسیقی گنجشکهاست                         زندگی باغ تماشای خداست

در دلت گر بشکفد این آفتاب                  می پرند از شطّ شب مرغان خواب

گر تو را نور یقین پیدا شود                           می تواند زشت هم زیبا شود

لحظه ای بشکن سکوت مرگ را                                تارهای عنکبوت مرگ را

کوچه ها را حجمی از آواز کن                                داستان عشق را آغاز کن

نوربخش سینه های تار شو                                 آفتاب سینه ی دیوار شو

(( آفتاب آمد دلیل آفتاب                            گر دلیلت باید از وی رومتاب  ))

زندگی ای کولی آواز خوان                                 ای صدای پایت آهنگ زمان

شاپرکهای خیالم را بگیر                                      در کنار کوچه فالم را بگیر

فال من آغوش سبز درّه هاست                     هِی هِی چوپان میان بره هاست

فال من در شهر احساسم گم است                  فال من عشق تمام مردم است

زندگی یعنی همین پرواز ها                               صبحها ، لبخند ها ، آغاز ها

پرپرِ معراج از بام رکوع                                     یعنی آغازی برای یک شروع

برقی از هستی در اوج خوابها                                       یک جزیره در میان آبها

یک جزیره ، یک هوا ، یک آفتاب                         عطر باران، عطر سبزه ،عطرآب

عشق ، رنگ تازه ای بر غم زده                               گیسوان آسمان شبنم زده

من پر از آواز های هستیم                           مستیم من مستیم من مستیم

((باده از ما مست شد نی ما از او                قالب از ما هست شد نی ما از او ))

یار ما خود ، عشق بی تغییر ماست              آن منِ بگذشته از من ، پیر ماست

پیر دیگر پیر سال و ماه ، نه                           عمر چون دیوار ها کوتاه ، نه

گریه دیگر گریه ی اندوه نیست                             آفتابی هست اما کوه نیست

کوه، مومی در میان دستهاست                       موم ، اشک دیدگان مستهاست

عنکبوت  ابریشم چین می تند                        عقربی گر هست بر خود می زند

تا تهی شد سینه ها از بیم ها                            رد شدند از آتش ابراهیم ها

آتش هستی شرار کینه هاست                          کینه زنگار همه آیینه هاست

می توان آیینه ی ادراک بود                              پاک بود و پاک بود و پاک بود

می توان نور دل آفاق شد                                       بادبان کشتی اشراق شد

می توان یک عمرحرف از آب زد                       پرسه در پسکوچه ی مهتاب زد

بر سر تکرار ها چادَر فکند                                 روی آب لحظه ها لنگر فکند

می توان در حجم رقص بید رفت                         سبز بود و پیشواز عید رفت

ای گل بیرنگ!عید من تویی                               سازِ باران ، رازِ روییدن تویی

با تو من در خواب جاری می شوم                          رنگ آواز قناری می شوم

می دوم در جاده ها جان در بغل                           آیه های سبز قرآن در بغل

با شب و مهتاب خلوت می کنم                             آسمانها را تلاوت میکنم

شور اَلرّحمنِ قرآن می شوم                   می روم از خویش و انسان می شوم

ای خطوط چهره ات قرآن من !                      ای تو جانِ جانِ جانِ جانِ من !

مستیم را ساغر لبریز ، تو !                         هستیم را شمس تو ، تبریز تو !

با تو اشعارم پر از تو می شود                          مثنویهایم همه نو می شود

حرفهایم مرده را جان می دهد                         واژه هایم بوی باران می دهد

من وضو می گیرم از آواز تو                                    در نمازم در نماز راز تو

در صدایت یاسها وا می شود                       با کلامت عشق ، معنا می شود

جاده ی نوری ، دیار ایمنی !                                 جاءَ نَصْرُ اللَّهِ والفتح منی

ای لبانت چشمه ی لبخند ها                                  ای زبان تو کلید بند ها

این زبان در نزد خاصان اژدهاست                 آتش جاوید طور جان صداست

با کلامی هستی ما را بسوز                             لب گشای و تیرگیها را بسوز

جمله ی دیوار ها را خاک کن                         کوچه ها را از سیاهی پاک کن

خانه ها در یکدگر وا می شوند                        خلق در آیینه پیدا می شوند

با تو کفر آیینه ی ایمان شود                جسم ها جان ، سخت ها آسان شود

شه رام محمدی (آذرخش)

1367